Kindgesprek. Luisteren met je hart.

Ik loop mee als co-mediator bij een mediation begeleid door een ervaren familie mediator.  Zij is gevestigd in het noordoosten van het land. Voor een mediationbijeenkomst van 2 uur reis ik 3 uur heen en 3 uur terug. Er zijn altijd files! Het gaat nu om een echtpaar met 3 kinderen. De oudste is de puberteit bijna voorbij, de middelste zit er midden in en de jongste is een tiener. Tijdens de vorige bijeenkomst kwam naar aanleiding van de vraag hoe de kinderen met de “scheiding” omgaan aan de orde dat de jongste er – in ieder geval voor beide ouders merkbaar – de meeste last van heeft. Naar aanleiding hiervan vroeg mijn collega of het de jongste zou kunnen helpen om een zogenaamd “kind” gesprek met ons te hebben. Dit aanbod werd gretig aanvaard door de moeder en ook de vader stemde in. Hij zag er zeker het nut van in. Misschien heeft de dochter wel vragen die ze aan “ons” op dit moment niet durft te stellen, zo luidde zijn reactie. Zo gebeurde het dat mijn collega en ik op een zonnige woensdagochtend met het meisje in gesprek gingen. Schoorvoetend en een beetje timide kwam ze binnen. Voorzien van een glas sinaasappelsap en een lekker chocolaatje stak ze naar aanleiding van de vraag van mijn collega “wat weet je al” van wal. Maar… ze had zich goed voorbereid! Op een klein papier stonden in tienertaal  3 vragen geformuleerd.  De vragen ontroerde me. Mijn collega en ik liepen op “kousenvoeten” om haar vragen zo zorgvuldig en duidelijk mogelijk op haar “niveau” te beantwoorden. We zagen een kwetsbaar en misschien wel eenzaam meisje, dat te midden van het tumult van een scheiding, zich bewust van de pijn van haar ouders, haar broer en zus, dapper staande probeerde te houden. We hebben getracht in onze rol als mediator gedurende een klein uurtje even “tijdelijk” in de plaats van haar ouders te luisteren met ons hart. Aansluitend hebben we wat ontspannen gebabbeld over haar hobby, haar nieuwe kamer met inloopkast (!) in het nieuwe huis van haar moeder en het vooruitzicht van het eerste (super)weekendje bij haar vader. Toen ze werd opgehaald door haar moeder leek zij een stukje “lichter”. Maar niet alleen zij. Ook het gezicht van haar moeder lichtte op toen ze naar haar dochter keek. Mijn collega en ik keken elkaar aan. Luisteren met je hart. Het was me de files en de lange reis dik waard!