Niet praten, maar wegkijken. Wat is de oplossing?

Niet praten, maar wegkijken. Het gebeurt overal. Ik maak het als conflictprofessional mee binnen het
gezin, op school, op de werkvloer. Er zijn alleen maar verliezers. Wat is de oplossing? Moed verzamelen om
het aan te gaan èn de juiste hulp inroepen is de enige oplossing.

Ruim twee jaar lopen de spanningen in een medische werkomgeving op binnen een team. Artsen en managers
praten niet meer met elkaar. Eén van de veelbelovende artsen is hierdoor in een zware burn-out geraakt.
Bij de anderen is het werkplezier ver te zoeken. De spanningen binnen het team zijn mede als gevolg van de
enorme werkdruk nog steeds aanwezig. Mijn hulp werd ingeroepen. Doel van het gesprek was het aan elkaar
vertellen hoe ieder de afgelopen twee jaar heeft ervaren. Met als focus om ieder voor zich, maar ook met elkaar,
met een schone lei verder te kunnen. De eenzaamheid, de moedeloosheid, het schuldgevoel, het ongelukkig
zijn, het gevangen zijn in de situatie en het ieder voor zich niet weten hoe uit deze situatie uit te komen.
Niet praten, stug doorgaan en wegkijken. Uit angst, uit schaamte…? De beknelling die dat teweegbrengt is heel
scherp voor het voetlicht gekomen. Ook het bewustzijn dat het zo niet verder kan en dat het anders moet in de
toekomst. Dit inzicht is een plus. Alle deelnemers aan het gesprek zijn zich bewust geworden van hun eigen
aandeel. Dat draagt bij tot inzet voor verandering. De stilte is doorbroken. Ze zijn weer met elkaar in gesprek.
Opluchting. Er is wederzijds begrip en erkenning ontstaan. De rust keert weer. Het werken aan herstel
van vertrouwen voor continuerende samenwerking in de toekomst kan worden opgepakt.